انـدوه که از حــد بگــذرد
جايش را مي دهد به يک بي اعتنايي مـزمـن
ديـگر مـهـم نـيـســت...
بـودن يا نـبـودن...
دوست داشتن يا نـداشتن...
ديگر حسي تو را به احساس کردن نمي کشاند
در آن لحظه فـقـط در سکوت غـرق مي شـوی
................و فقط نـگـاه ميکـنی.................
نـگــــــــــاه…..!

من چشمهایـــم را بستم و تو قایــم شدی ..

من هنـــوز روزها را می شــمارم!..

و تـــو پیدا نمیشوی !..

یا من بازی را بلــد نیستم !

یا تو جر زدی !

.

بـــــــــے تـــــــــو . . .

تــنــهـــــایــیـــــــم را پــــڪــــــــــــ مــــــــے زنـــــــــــم . . .

تــــــا ریــــــــﮧ هــــــایـــــــــم . . .

زنـــــــدگـــــــــے را ڪـــــــــــم بـیــــــــاورد . . .

و شـــــرعــــــــے تـــــــریـــــن . . .

خـــــــــودڪــــشــــــے را تــجــــــربــــــــﮧ ڪــنــــــــــم . . .
.

مـثـل ِ تـــار ِ مــوهـــایـش ..

خسته ام...!

یك قلم لطفأ...؟!

میخواهم خودم راخط خطى كنم...!!!

.

 





سلام روزگار... چه میکنی با نامردی مردمان..
من هم ..اگر بگذارند ...
دارم خرده های دلم را...
چسب میزنم... راستی این دل ...
دل می شود ؟








مرد از زن خیلی تنهاتره!
مرد لاک به ناخوناش نمیزنه که هروقت دلش یه جوری شد،
دستشو باز کنه و ناخوناشو نگاه کنه و ته دلش از خودش خوشش بیاد!
مرد موهاش بلند نیست که توی بی کَـسی کوتاهش کنه و اینجوری لج کنه با همۀ دنیا!
مرد نمیتونه وقتی دلش گرفت زنگ بزنه به دوستش و گریه کنه و خالی شه!
مرد حتی دردهاشو اشک که نه،یه اخـمِ خشن میکنه و میچسبونه به پیشونیش!
یه وقتایی ، یه جاهایی ، به یه کسایی باید گفت :
"میـــــــــــــم ... مثلِ مـــــرد

.

سخــت است ببـــآزی

تمــآمـِ احـسآسِ پآکــَت را

و هنــــوز نفهمـیده بآشی

اصلــــا دوستـــَت دآشــت ؟؟؟!!!.

بعد از من اگر روزی بغض گلویت را فشرد...

پای احساست اگر بر سنگ خورد...

یا اگر یک روز دستان تو هم

گرمی دست کسی را در میان خود ندید...

و ندر آن هنگام تلخ

که فضای سینه ات جز آه آتشناک

چیزی را نمی داد گذر...

یادی از این پسر افسرده کن

بعد از من اگر زین کوچه ها

قلب تنهایی گذشت...

در نگاه او اگر برق نیاز

بر دو پایش پینه بود...

یادی از این خسته ی دلمرده کن

روزگاری بعد از این شاخه خشکی اگر دیدی به باغ...

بلبل افسرده ای دیدی به شاخ...

یادی از این شاعر پژمرده کن

گر شبی تنها شدی در خلوتی...

یافتی از بهر گریه مهلتی...

لیک اشکی گونه ات را تر نکرد...

درد خود را با خدا گفتی ولی باور نکرد...

روزگاری بعد از این

گر تو هم عاشق شدی...

یاد کن از من که...

هیچ...

بعضی وقتا مجبوری تو فضای بغضت بخندی

دلت بگیره ولی دلگیری نکنی
شاکی بشی ولی شکایت نکنی

گریه کنی اما نذاری اشکات پیدا شن

خیلی چیزارو ببینی ولی ندیدش بگیری

خیلی حرفارو بشنوی ولی نشنیده بگیری

خیلی هادلتو بشکنن و تو فقط سکوت کنی. . .